يا امساكم وامسى الخير اعليكم
جيت نمسّي ،اطلع لفجر عليّا واعليكم

هذا بروال وهذي نغمة من ناس الحال

و هذي كلمة مكلكمة، ما يفهمها غير اللي اعلى بال

كالها لمحيجيب الجيطية لخدوج الدوبلالية
حْتنا عندي كية ف لقصيبة الشماعية

وكالها سي جلول لبنت الحسين مولات الكية
العمالة كواتني وزادت ما بيّا

وكالها جمال وعابدين لادريس
الباشا ادريس هالباشا ادريس
الباشا ادريس تاع الكلسة تاع لكويس

وكليمة اعليّا وكليمة اعليه
لمعتقة ليك والمعصورة ليه
شي اطلع وشي اتلاح الهيه
وشي خدّو ورّدْ وشد المجبدْ
او فرّدْ او ما ولّى

و تحية لاوليدات العيطة

الشماعية 08/11/2012

غير اكلام وصافي

اتفو اعليك يا الناسي

فيك ابلايا ومنك باسي

لوكان اعلمتي اعلى ما في راسي

فهمتيني ودقتي إحساسي

يزول وهمك ويتلاشى وسواسي

***

اجْبلْ اصْفى والما انْقاوة

واطلوع العڭبة يحنَنْ الخاوة

***

الكلبة ايلا خرست تجمع لكلاب

والعڭبة ايلا طالت تفرق لحباب

***

افهم يا ابنادم خليك عاقل

لكلام الزين ما يسواه لكلام السافل

***

اڭنازة لبغل ومخ السطل

مشينو بكلمة خيب لفعل

***

الخبث اخبيث واعدو للصفى

ولوسخ للنقى يطلب لعمى

اليوسفية، يونيو 2012

Des mots, recueillis de ci et là entre les couleurs vives et profndes des fleurs de l'atlas, de  la pureté du ruisseau serpentant au clair de lune et du patrimoine enfoui dans les murs de l'école chemaia bien reposante et delaissée dans le fond même de la poitrine de Chemaia... des significations, qui émanent d'un coeur  qui a la couleur, le fond même de la beauté...et la forme de l'omega...

Naima,

                                          mère des martyrs

De la source à l’océan
en passant par le cœur du papillon,
l’eau a soif.
Elle coule dans le sens de la flamme.
Le papillon, vibre, chante, plane, mais il n’a pas soif.

Taroudant, creuse ta voie, étale tes pétales,
les pieds de Naima foulent ta terre natale.

Vole Ô papillon-abysse.
Donne ta main et prend mes cheveux narcisses.
Drabla ma cousine,
je suis Naima, ta voisine.
Souffle ta sève dans mon tronc,
je cache tes papillons sous mon front.
Je suis un arbre des Mâachates,
coule ton jasmin et ranime mes chatahates
mon enfant est ma flamme
Allahib, allahab.
elle monte, monte ma flamme-lahab.
Elle purifie mon âme.
Elle brule mes cheveux,

je suis une flamme chauve.
Elle brule mes yeux,
je vois mieux qu’avant.
Je ne sens rien.
Je suis la flamme.
Mon enfant c’est mon papillon.
Viens ALHALLAJ nous attend.
La porte s’ouvre, il me prend la main,
et me dit : tu es ma sœur Naima.
Ta force-flamme ressource mes yeux.
Je sens ta douleur, ta passion,
ton tissage poétique m’enivre.
Ta douleur est ta force.
Ton poème est un arbre.
Tu es cet arbre, Naima.
Vole, plane, trace ta voie de soie dans le ciel-azur.
Tes papillons et les miens te suivront doucement.
Et lentement, tu descends et tu te reposes,
sur les cimes de Toubkal…

A ma sœur Naima.
 Chemaia, le dimanche1/1/2012
à 5h du matin

الخيل مربوطة

اللي ماداق لعذاب، كيفاش يتكلم اعليه

اللي مااعرف جوع، اصعيب يحس بيه

الكلمة بلا احساس، ناقصة ومحجوبة

والجملة بلا ساس، اعلى مولاها مكلوبة

غير اللي ناض بغى يفتي

واش هذاك انت ولا شي مصطي

في ازمان النبوة قال سيد النبي

شلا مصايب كحلة غدي تصيب أمتي

يحير العاقل فيها ويقول آش هذا...كيتي

ها لمرة ولات راجا، وها الراجل ولا امرة

اللبيب ردوه غافل، وتودرت لمروة

الخيل ربطوها بسلاسل، ولحمير اتحرك في الغبرة

فاس 31/07/2009